Ólínu Guðbjörgu Viðarsdóttur þekkjum við flest. Hún var ein okkar öflugasta knattspyrnukona og spilaði í atvinnumennsku, bæði hjá Örebro í Svíþjóð og Chelsea á Englandi. Ólína er 36 ára
gömul, dóttir Jóhönnu Sævarsdóttur og Viðars Geirssonar. Hún er tveggja barna móðir í sambúð með Eddu Garðarsdóttur.
Hún starfar í dag sem sálfræðingur á Laugarási, endurhæfingargeðdeild Landspítala fyrir ungt fólk með byrjandi geðrofssjúkdóma og er í doktorsnámi við Læknadeild HÍ.
Hvað hefur drifið á dagana frá því þú fluttir frá Grindavík?
Það er ansi margt og tengist það flest fótbolta! Ég byrjaði á því að fara á háskólastyrk til Bandaríkjanna. Mikill tími hefur farið í að ferðast og spila með landsliðinu, en ég lauk ferlinum með landsliðinu 2014. Í kringum áramótin 2009, eða fljótlega eftir bankahrun, fórum við Edda saman í atvinnumennsku til Svíþjóðar og spiluðum með Örebro. Tíminn í Svíþjóð var alveg yndislegur, en ásamt því að eignast frábæra vini, bíl, íbúð og hund, þá eignuðumst við líka okkar fyrsta barn þar, hana Bergþóru.
Eftir fjögur tímabil með Örebro var samningnum okkar sagt upp og þurftum við þá að finna okkur nýtt félag. Þá kom upp spennandi tækifæri til að spila með Chelsea á Englandi og bjuggum við því í London í um hálft ár. Við fluttum svo heim sumarið 2013 þar sem mér var boðið starf á Landspítalanum á geðsviði.
Segðu okkur aðeins frá námsferlinum
Ég átti kannski aðeins óvenjulegan námsferil og var aldrei sérlega sterkur námsmaður, svona framan af. Ég byrjaði á því að skella mér í FS eins og flestir aðrir en kláraði aðeins eitt ár. Þá fór ég sem skiptinemi til Bandaríkjanna og fékk í framhaldinu styrk til að sækja háskóla í Bandaríkjunum. Þar ákvað ég að læra sálfræði, fann mig strax frá byrjun í því fagi, og útskrifaðist með B.S.-gráðu í sálfræði árið 2005. Eftir það fór ég í Háskóla Íslands og kláraði klínísku sálfræðina þar árið 2009, skráði mig svo í doktorsnám árið 2015 og stefni á að klára það 2020. Ég hef stundað doktorsnámið samhliða vinnunni á Landspítala og hef verið svo heppin að fá góða styrki sem fjármagna verkefnið.
Ég er að sérhæfa mig í klínískri sálfræði, hef verið að innleiða nýja meðferðarnálgun sem heitir vitræn endurhæfing með félagsskilningsþjálfun og skoða áhrif þeirrar meðferðar á vitræna getu, líðan og færni í daglegu lífi hjá ungu fólki með byrjandi geðrofssjúkdóma. Nýlega kom út grein“ um áhrifmeðferðarinnar: Integrative cognitive remediation for early psychosis: Results from a randomized controlled trial.“ Hvet ég þá sem hafa áhuga tilað kynna sér þetta betur.
Hvað fannst / finnst þér best við Grindavík?
Mér fannst æðislegt að alast upp í Grindavík og alast upp sem frjálst smábæjarbarn. Einnig finnst mér samheldnin og liðsheildin svo áberandi í Grindavík. Grindvíkingar eru alvöru Íslendingar, hafa háleit markmið, finnst þeir bestir í heimi og eru stoltir af því að vera Grindvíkingar. Ég hef spilað í mörgum liðum (of mörgum) en aldrei fundið eins góða stemningu eins og var hér í Grindavík þegar ég spilaði þar. Það er eitthvað alveg sérstakt við það að spila í góðu Grindavíkurliði.
Kemur það einhvern tímann upp í hugann að flytja aftur í heimagagana?
Já, það kom svo sannarlega oft upp í hugann í gegnum árin og sem dæmi þá fórum við fjölskyldan að skoða nokkur hús í Grindavík eftir að við fluttum heim úr atvinnumennskunni. Þrátt fyrir það ákváðum við að setjast að í Laugardalnum og líður mjög vel þar. Ég reyni að koma sem mest til Grindavíkur að heimsækja fjölskylduna og vini, og til að börnin mín kunni vel við sig í minni heimabyggð.
Viðtalið við Ólínu birtist fyrst í 1. tölublaði Járngerðar 2019 og má sjá blaðið í heild sinni hér.